تحقیق میدانی جدیدی دربارۀ خفاش‌ها نشان می‌دهد، با شیوع یک بیماری، خفاش‌های خون‌آشام وحشی، داوطلبانه خود را قرنطینه کرده یا سایر خفاش‌ها، آنها را مجبور به قرنطینه کردن خود می‌کنند. از این رو، میزان سرایت بیماری کاهش می‌یابد.

این رفتار پیشتر در میان خفاش‌ها در آزمایشگاه مشاهد شده است، ولی اولین بار است که تحقیقات، چنین رفتاری را در حیات‌وحش ثبت می‌کند.

تغییرات در رفتار اجتماعی، مانند این مورد، می‌تواند میزان سرایت یک بیماری در میان جمعیت را کاهش دهد. در واقع، وقتی گونه‌های سالم از گونه‌های بیمار جدا شوند، شیوع بیماری سیر نزولی خواهد داشت.

این گونۀ رفتاری، در بعضی از حشراتی که به شکل اجتماعی زندگی ‌می‌کنند نیز دیده شده است. حشرات بیمار، یا خود را قرنطینه کرده یا از طرف سایرین رها می‌شوند. گونه‌های جانوری مختلف دیگری نیز، هنگام ابتلا به بیماری، تغییرات رفتاریای از خود نشان می‌دهند که باعث افزایش گوشه‌گیری و کاهش سطح زندگی اجتماعی می‌شود. این همه، با رعایت فاصله‌گیری در اجتماع، قابل انجام بوده و نیازی به اقدامی از سوی دیگران ندارد.

برای مطالعۀ این که خفاش‌های خون‌آشام چگونه به بیماری واکنش نشان می‌دهند، محققان آمریکایی ابتلا به بیماری را در آنها شبیه‌سازی کردند. محققان در بلیز، ۳۱ خفاش مادۀ بالغ را از کاشانه‌شان، در داخل یک درخت توخالی، به دام انداختند. به نیمی از خفاش‌هایی که به دام افتادند، اندوتوکسین تزریق کردند. اندوتوکسین باعث واکنش سیستم ایمنی بدن می‌شود. در همین حال به "گروه کنترل" خفاش‌ها، صرفا محلول سالین [آب نمک] تزریق شد.

روز بعد، محققان حسگرهای موقعیت‌یاب را به خفاش‌ها چسبانده و آنها را به کاشانه خود، در همان درخت توخالی برگرداندند. تغییرات رفتاری ۱۶ خفاش «بیمار» با ۱۵ خفاش گروه کنترل در شرایط طبیعی، مورد مطالعه قرار گرفت. 

در مقایسه با خفاش‌های گروه کنترل، خفاش‌های «بیمار» به هم‌گروهی‌های کمتری نزدیک شده، با دیگران زمان کمتری گذرانده و از نظر اجتماعی کمتر با خفاش‌های سالم، چه به طور مستقیم و چه غیر‌مستقیم، ارتباط داشتند.

طی شش ساعت مداوا، یک خفاش «بیمار» به طور میانگین، با چهار خفاش کمتر از همین آمار در میان خفاش‌های کنترل، ارتباط داشت.

خفاش‌های گروه کنترل به طور میانگین ۴۹ درصد احتمال ارتباط با سایر خفاش‌های گروه خود را داشتند ولی تنها ۳۵ درصد احتمال ارتباط آنها با خفاش‌های به ظاهر مریض وجود داشت.

طی دوران مداوا، خفاش‌های «بیمار» به طور میانگین با هر شریک خود ۲۵ دقیقه کمتر وقت سپری کردند. 

وقتی دوران درمان خفاش‌ها تمام شد و زمانی که خفاش‌ها خواب بودند یا برای پیدا کردن غذا در بیرون از کاشانه بودند، تغییرات کاهش پیدا کرد.

سایمون ریپرجر از دانشگاه ایالتی اوهایو و نویسنده اول این تحقیق میگوید: «سنسورهای نصب شده برای ما، پنجرۀ بی‌نظیر جدیدی به روی نحوۀ تغییر رفتار این خفاش‌ها، از ساعتی به ساعت دیگر، یا حتی از دقیقه‌ای به دقیقه دیگر، و در طول روز و شب باز کرده است. حسگرها، نحوۀ زندگی خفاش‌ها را حتی وقتی در تاریکی شب و در درختی تو خالی هستند، به ما نشان می‌دهد. ما اکنون به جای این که داده‌های مورد نیاز را هر روز جمع‌آوری کنیم، در چند ثانیه به آنها دسترسی داریم.»

این تحقیق در نشریه علمی «بیهیوریال اکولوژی» منتشر شده است.